મનનયન...

લાગણીના ગ્લેશીયર પીગળે આવે આંસુના ઘોડાપુર કંઈ કેટલીય વસ્તુઓ જાય તણાઈ. લાગણીઓની નદી સુકાય જાય અથવા તો વહેણ બદલે કંઈ કેટલાય પ્રસંગો ડૂબે નદીના ન હોવાપણામાં. કુદરતને હોનારત પ્રિય છે! ના, ના એવું નથી કુદરત ને પણ ઘરેડ -રૂટિન પસંદ નથી. ગ્લોબલ વોર્મિંગ લાગણીઓનું! વધુ કુદરતી બનીએ માનવનિર્મિત વસ્તુઓના સહારે?

હા મને ' ઘડિયાળી ' જીવન નથી ગમતું ઘડિયાળના કાંટા જાણે મારી આત્મા હોય એમ શરીર ને ચલાવે છે. જાણે કાંટો આગળ નીકળી જશે ને હું પાછો રહી જઈશ! કાંટા તો નિર્જીવ છે પણ સજીવોને ચલાવે છે ચલાવતા નથી ખેંચે છે હંફાવે છે રડાવે છે દોડાવે છે મારે છે જીવાડે છે સમય સમય કહીને બિવડાવે છે. મારે તને કાઢી નાંખવો છે મારા જીવન નો કાંટો છું તું.. તું કુદરત ને તો નથી ચલાવતો પંખીઓનો કલરવ ને તારે કોઈ સંબંધ ખરો ? સૂર્ય તને જોઈ ને ઉગે છે ? તો મારે કેમ તને અનુસરવો ? ના ના , સમય છે તો હું છું અસ્તિત્વ ટકાવી રાખવાનો એક માપદંડ છે સમય મને જીવાડશે સમયથી આગળ થઈશ તો મને પાછો ખેંચી લાવશે મુઠ્ઠીથી મારા સ્વ ને પકડશે ને પાછો લાવશે. સમય થી પાછળ રહીશ તો ભુલાઈ જઈશ ભૂંસી નાંખશે મારા સ્વ ને. સમય જોડે રહીશ તો..... સચવાઈ જઈશ સચવાવું જ જાણે જીવન! પણ આ સમય અને સમાજ મિત્રો થાય ? સમાજ પણ જોડે ચાલનારને જ સાચવી લે છે ને! ચાલો સમય સમાજ ને જોડે રાખું. જય સમય. જય સમાજ. -મનન ભટ્...

સવારની ચા મૂકી, આજે  પણ બે કપ મુકાઈ ગઈ, ભૂલ થી .. તું  તો હવે નથી રહેતી જોડે, હા માનસિક જોડાણ ને ખેંચાણ હજુ એવું ને એવું જ છે.. વિધુર નું દુ:ખ સમજવા હવે મારે રાહ જોવાની જરૂર નથી જેમ ઊંઘ મુર્ત્યુ નું નાનું વર્ઝન છે તેમ તમારું થોડો સમય પણ મારી જોડે ના હોવું એ વિધૂર જીવન નું નાનું વર્ઝન છે...

મુંબઈ એટલે, ભરપૂર જમ્યા પછીનો ઓડકાર ખાઈને હજુ કઈ ખાવનું મન થાય, તે. અમદાવાદ એટલે અધૂરા ભાણે પેટ ભરાઈ જાય, એ. મુંબઈ એટલે, પેલી રાતની મુંબઈ - અમદાવાદની ડુરોન્તો ટ્રેન, ગર્ભમાંથી નીકળી ને સીધા મસાણે, તે. અમદાવાદ એટલે, જીવનનાં બધા જુદા જુદા સ્ટેશને રોકાઈ રોકાઈને ચાલતી મેમુ ગાડી. મુંબઈ એટલે, ગળામાં ભરાયેલો ડૂમો, પાનની પિચકારીમાં થૂંકવો પડે, તે. અમદાવાદ એટલે, ભીની આંખે મિત્રોના આંસુથી ઠારતાં નિસાસાઓ ને પછી દુ:ખ દર્દનું તેરમું. તે. મુંબઈ એટલે, પ્રકાશનો તાંડવ અને પર-પ્રકાશિત લોકોનું ટોળું. અમદાવાદ એટલે, ગામનાં ઘેઘુર વડ નીચે ટોળ - ટપ્પા મારતું મિત્રવૃંદ, તે. મુંબઈ એટલે, 'માસી' ના હાથનું જમણ અમદાવાદ એટલે, મા ની બનાવેલ ગરમા ગરમ રોટલી.

રામ નામ સત્ય હૈં કાશીનો પહેલો ભોગ ઝડપ છે. ઉતાવળ - ઝડપને એ તરત કાળનાં એક ઘાટ પર હોમી દે છે. ધીમી ગતિ એ વારાણસીની તાસીર છે. ગંગા જેવી ગંગા જે હરદ્વારમાં ઉછળકૂદ કરીને વહે છે, એ બનારસ આવતાંની સાથે જ તોફાનો ભૂલી ધીર-ગંભીર બની જાય છે. કદાચ મણિકર્ણીકા - હરિશ્ચંદ્ર નો મલાજો રાખતી હશે. કોને ખબર? સમય પણ અહીં મોટ્ટો અને ધીમો છે. અહીં નું સત્ય સસ્તો સમય છે! માસૂમિયતની જગ્યા માયુસિયત સાથે અહીંના બાળકો જન્મે છે. ગરીબી અહીંનું સત્ય છે. સ્વચ્છતાની અહીંની વ્યાખ્યા જુદી છે. પાનની પિચકારી અને ગાયના પોદળા અહીંના લોકોને સ્વચ્છતાના અંશ લાગે છે. ગંદકી અહીંનું સત્ય છે.

હા, અમે ચોખ્ખા લોકો ને કાદવવાળા કરીને ખુશ થઈએ છે. કાદવ કાદવ રમીએ છે અને મજાથી ફરીએ છીએે. અમે વ્યક્તિપૂજક છીએ. કામ કરતાં વ્યક્તિઓ કરતાં અમને કામનો દેખાડો કરતાં લોકો વધુ પસંદ આવે છે. અમે ધર્મના નામે દંભના ઉપાસક છીએ. દંભનો પનો જ્યાં ટૂંકો પડે ત્યાં અમે ધર્મના નામે ગંધ ફેલાવીએ છીએ. લોકોનો આનંદ અમને અકળાવી મૂકે છે. અને દુઃખ મલકાવી જાય છે. જનતા ગાય જેવી છે, એટલે જ ગાય નું મૃત્યુ એમને એમના પોતીકા મૃત્યુ જેવું જ લાગે છે. પણ રસ્તા પરની ગાય એમને પજવી મૂકે છે. સરકારને દોષ દેવાનું વધુ એક કારણ. પણ કેટલાંય માટે રસ્તાની જ આ ગાયો પુણ્ય રળવાનું કારખાનું છે. એક રોટલી, એક પુળો, અને પછી હટ્ટ હટ્ટ હટ્ટ... -મનન ભટ્ટ।2017

અમે કુંભકર્ણના વંશજો છીએ!!! ઊંઘ... ઊંઘ... ઊંઘ... ફેસબુક પર જાગીએ છીએ, નિર્ભયા મરે પછી રડીએ છીએ. રાંડ્યા પછીના ડાહપણની જેમ! ડાહપણ વાવીએ છે, માવજત નથી કરતાં! સહેજ ઉગે ને એટલે ખેંચી કાઢીએ છે, મૂળ સાથે. બળાત્કારો... હત્યાઓ... ભ્રષ્ટાચાર... અમારા માટે સમાચાર છે. નવા સમાચારની રાહ જોઈએ. બીજી નિર્ભયાની રાહ જોઈએ... ત્યાં સુધી આરામ કરીએ ચાલો. ‘બદલી નાંખીશું’ અમારો તકિયા કલમ છે. સરકાર, સમાજ, પોતાને નથી બદલી શકતાં ત્યારે ફેસબુક સ્ટેટસ અને ફોટો બદલીને ફૂલાઈયે છીએ. અમે વિચારઅંધ છીએ ના! ના! અમે વિચાર કરીએ ખરા પણ અમારા જ વિચારો અમને ગમે. અમે વિચારઘેલા તનનાં સાફ મનનાં મેલા! અમને ભીડથી નફરત, ફેસબુક પર ટોળાં બનાવવાની આવડત! લોકશાહી અને ટોળાંશાહીનો ભેદ અમને નથી સમજવો અમારે તો બસ અમારાં વિચારો જ સાચવવાં છે! ભલેને સડી જાય. અમે વિચારોની કૂચ કાઢીએ છીએ ફેસબુક પર બીજાના વિચારોને મરણતોલ ફટકો આપવા બુદ્ધિ ને દાવ પર લગાડીએ છીએ. પણ વિચારો તો અમારાં જ જીતી જાય છે. હાર કોની થાય છે? બુદ્ધિની જ’સ્તો. ...

જીવન માં દુઃખ હોય કે આપણે ઉભું કરીએ? ઉભા કરેલા દુઃખ ની વાતો કરીએ ખોતરિયે અને વલુરીયે લોહી ના નીકળે ત્યાં સુધી અને પછી એ પાકી જાય... પાકી ગયેલી બધી જ વસ્તુ પરિપક્વ ના કહેવાય!! દુઃખ ને વાગોળવું ગમે અને સુખ ને દાટવું ગમે એવા માણસ થી દુર રહેવું એ તમને પણ સુખી સમજી ને દાટી શકે છે! અને બધી જ દટાઈ ગયેલી વસ્તુ ઉગી નીકળે એવું જરૂરી નથી. -મનન ભટ્ટ, ૧૯/૦૭/૨૦૧૫ ૧૧:૪૦ રાત્રે 

અરે નારાજ કેમ થાય છે? ઘણાં સમયથી તું આવું  જીવન તો માંગતો હતો. હવે શું થયું? નથી ગમતું આ 'માંગેલું' જીવન  કે આ 'માંગેલું' જીવન  પણ ઓછું આવે છે?  કે આ માંગતા  મંગાઇ ગયેલું  જીવન વાપરતાં નથી ફાવતું?  હા,  હું માનું છું કે આ જીવન મારું  માંગેલું છે... પણ શું માંગેલી વસ્તુ ના ગમે એવું ના બને? હવે હું શું કરું? . . . કઈ નહીં... કંઇક બીજું માંગી લે!!! -૨૨/૦૩/૨૦૧૫ ૧૩:૧૯, અમદાવાદ

[૧] હોળીકા બાળી  પ્રહલાદને બચાવ્યો. લોકો પોતાની અંદર  કેટલી હોળીકાઓ  રાખતાં હશે?  ક્યારેક પ્રહલાદ ઓછા  પડતા હશે એટલી  હોળીકાઓ... [૨] રંગબેરંગી પાણી  અને રંગો વડે શું  રંગાવાનું એ લોકો  વિચારતા હશે જે લોકો એ  જીવનમાં  સફેદ  અને કાળો  સિવાય એક પણ  બીજો રંગ ના જોયો હોય એ લોકો તો  આ બધાં રંગોથી  ડરી જ જાય... [૩] ગુલાલ, કેસુડો  મને  કાચીંડાની યાદ અપાવે છે. કાચિંડો તો દરરોજ ધુળેટી રમે નહી?? ધુળેટી સિવાય પણ આવા  કેટલાય કાચીંડાઓને મનુષ્ય સ્વરૂપે  ફરતાં  રંગ બદલતાં જોયા છે  પણ..  મને શું હક છે  એ વિષે બોલવાનો? જયારે  હું જ  રંગ બદલતો હોઉં. [૪] રંગો - તરંગો  તરંગો તો  એવા ઉદભવે છે  કે  આખી પૃથ્વીને  સફેદ - કાળા  રંગે રંગી દઉં. આ રંગો નું કામ જ શું છે? રંગીન દુનિયા કે  રંગહીન દુનિયા? કાળું - ધોળું  બસ બીજા રંગો તો નહ...

લંડન, તારું આકાશ ખુબ જ નીચું જાણે હમણાં જ હાથમાં આવી જશે. આકાશના તારા તોડવાના સપનાં દરરોજ આંખો વાવે અને જયારે તારા તોડવાના સપનાં તૂટે તો આંસુથી સપનાંને ફરી સીંચે! જોકે, ગલીઓ બહુ સાંકડી જાણે ગામની કેડીઓ જુદા જુદા નામ અને જુદા જુદા દામ ઓક્સફોર્ડ, બોન્ડ, રિજેન્ટ, લીટલ ટીચફીલ્ડ અને કઈ કેટલીય... આકાશ નીચું અને મકાનો ઉંચા, આ ઉંચા મકાનો પાછા આપણને ખોટી આશા બંધાવે કે તું મને સર કરી દઈશ એટલે આકાશ તારું જા.... આકાશ  પાછું કાંચિડા જેવું રંગો બદલે, ક્યારેક સફેદ શાંતિમય, ક્યારેક લાલ લાલ ક્યારેક કેસરી અને ક્યારેક બધું ભેગું. અહીં, અમારે અમદાવાદમાં પારસી લોકો મૃતકને ખુલ્લામાં મૂકી દે અને ઉપર ગીધ ના ટોળે ટોળાં ઉડે. લંડનમાં સાલું બધું જોરદાર, વિમાનો ચકરાવો લેતાં હોય ત્યાં મડદાંઓને પેલા શું કહેવાય... હા, ફ્યુનરલ ડિરેક્ટરો વાળા સાચવે. સાચવે પછી બાળે કે દાટે કે કદાચ પારસી જેવું કરે, કોને ખબર! બાગ - બગીચાઓ બહુ અને બાંકડાઓ એનાથી પણ વધુ પણ કોઈ સાલું બેસનારું જ નહી! બાગમાં ખિસકોલીઓ ફરે, ફરે અને ચરે ત્યાની ખિસકોલીઓ ઓબેસિટીની ભોગ બિચારી, રામ પણ હાથ ફેરવવાનું ચુક્યો ...